Politiek; een ergernis!

Als inwoner van Nederland erger ik me al jaren. Ik erger me aan politici die partijen oprichten die in hun naam termen gebruiken die zaken suggereren die vervolgens haaks lijken te staan op waar ze voor staan. Daarbij denk ik natuurlijk aan TON, eeuhh sorry Trots Op Nederland en ons aller Partij Voor de Vrijheid. Beide partijen richten zich met name op immigranten daarmee suggererend dat deze de oorzaak van zo’n beetje alles zijn. Mevrouw Verdonk haalde het gelukkig niet in juni van dit jaar. De partij van meneer Wilders daarentegen, is de 3e partij van Nederland geworden.

En om heel eerlijk te zijn, erger ik me daar nog wel het meest aan. Want daar waar de PVV schermt met cijfers van 1,5 miljoen mensen die op hen gestemd hebben, geloof ik van geen kanten dat al deze stemmers op de PVV gestemd hebben vanwege die anti-Islam inslag. Ik erger me er aan dat 1,5 miljoen mensen zo graag bepaalde punten uit het programma van de PVV willen, dat ze die anti-Islam inslag voor lief nemen. Ik erger me aan het feit dat de PVV doet voorkomen dat die stemmers weldegelijk vanwege die anti-Islam inslag op hen hebben gestemd. Ik erger me aan het feit dat andere partijen kennelijk niet in staat zijn om minimaal een miljoen van die mensen genoeg te bieden in hun verkiezingsprogramma.

En dan ben ik nog niet klaar met mezelf te ergeren. Ik erger me namelijk kapot aan het feit dat een partij die zegt op Christelijke grondslag te werken, zo graag wil regeren dat ze het doen met gedoog steun van een partij die een wereld godsdienst (de grootste!) ontkent en wegzet als een ideologie. Ik erger me kapot dat twee derde van de leden van diezelfde partij op een congres voor samenwerking stemmen aangemoedigd met een “dit regeerakkoord is beter dan ons programma”. Ik erger me aan het feit dat een partij zo graag voor het eerst sinds de oorlog, de minister-president wil leveren, dat ze op vrijwel alle fronten tegemoet komen aan de PVV in het regeer akkoord.

En het meest van alles, erger ik me aan mezelf. Aan het feit dat ik me elke keer weer kwaad maak over dingen die gebeuren in de politiek. Aan het feit dat ik elke keer weer met verbazing kijk naar mensen in de politiek die alle kanten opdraaien om zichzelf goed te praten, maar dat niet als dusdanig zien. Aan het feit dat ik me verbaas dat er een politieke partij is in ons democratisch bestel, die geen leden kent. Aan het feit dat ik nog steeds op kijk dat diezelfde partij uitspraken doet  en kan doen, over mede politici en onze rechtsstaat die ver voorbij normale omgangsvormen en fatsoensnormen gaat.

Voorlopig ga ik maar eens stoppen met mezelf te ergeren. Ik ga genieten van een lekkere herfstvakantie, met hopelijk veel zon zoals vandaag. En dan kijken we over een paar weken wel weer verder. De kans dat er dan wat verandert is, is gering. Waarschijnlijk worden er nog steeds boute uitspraken gedaan, kan dat nog steeds zonder dat er daadwerkelijk iets aangedaan wordt en kabbelen we rustig verder het nieuwe jaar in. En waarschijnlijk…….. erger ik me er weer kapot aan.